Straaach!

Raines

Czego się, drodzy forumowicze, najbardziej boicie?

Ciemności, pająków czy może mrówek i wszelkiego robactwa?
Dyskutujcie o tym i nie bójcie się śmiać!

Daiva

Kurcze, ciężkie pytanie. Strach jest dla mnie pojęciem względnym. Na pewno boję się samotności. Tego momentu, kiedy mogę zostać całkiem sama na tym świecie i nie będę miała nikogo bliskiego. Tak jak by zostać oddzielonym od reszty. Boję się też zdrady, ale nie takiej, która zdarza się w związkach tylko takiej gdzieś głębiej działającej na moją psychikę. Ciężko mi to określić.

Lena

Oprócz wyżej wymienionych pająków boją się właśnie tej samotności lub, inaczej to ujmując, tego stanu, gdy nikogo nie obchodzę. Może to dlatego, że często się z tym spotykam. "Jak jesteś to fajnie, ale jak Cię nie ma to lepiej."

Accolada

Boję się ciemności i potworów, które mnie zaatakują, jeśli zostawię na noc otwarte drzwi do pokoju, nie owinę się kołdrą czy otworzę oczy, gdy obudzę się w środku nocy. Poza tym, boję się ciszy. Muszę słyszeć jakieś dźwięki, jakiekolwiek, bo to właśnie słuch jest zmysłem, któremu ufam najbardziej. Jednak jest małe "ale" - dźwięk nie może być tykaniem zegara. O tak, tykanie w ciszy mnie przeraża. Wszystko mi się wtedy miesza w głowie, nie umiem nad sobą zapanować. Można powiedzieć, że boję się być sama w domu. Całkiem inaczej czuję się, gdy choć jedna osoba, nawet małe dziecko jest na drugim końcu domu, niż wtedy, gdy wiem, że nie ma nikogo.
Do tego dochodzi wymieniona wcześniej samotność. Ten strach, że być może kiedyś zostanę sama. I co wtedy zrobię?