Samookaleczanie

Aniarchia

Jak w tytule~ Próbowaliście tego kiedyś, znacie kogoś takiego? Jakie jest wasze zdanie na ten temat~?

Ja osobiście niedawno na angielskim razem z koleżanką i kolegą odwijaliśmy te srebrne części z ołówków i się nimi pseudo-cięliśmy. <3

Canny

Ja ostatnio się okaleczyłam specjalnie cyrklem. Ale miałam powód! Mama by mi zwolnienia z wfu (a test coopera mieliśmy biegać!) nie napisała z byle powodu. xD
Musiałam więc walnąć w coś kolanem, żeby był huk. I że coś sobie zrobiłam niby, a żeby było bardziej wiarygodnie, to wbiłam sobie cyrkiel w stopę. Jezyk

niebo

Auć... Ja już wolałabym chyba pobiec... Chociaż i tak nie biegam.
Nie rozumiem jak można się okaleczać, nie rozumiem jak ból może sprawiać przyjemność. Nie oceniam takich ludzi, to znaczy ludzi, którzy się okaleczają. Ból jest po to, by człowiek nie robił sobie krzywdy...

Canny

No ja też nie rozumiem. Mnie to na przykład nie sprawiło przyjemności, więc jak wbijałam to tylko tak, żeby jakoś nie bolało, czy coś. xD
Takie dziwne uczucie to było. A coopera nie miałam zamiaru biegać...
Zrobienie kropeczki na skórze ze mnie emo nie zrobiło. xD
Samookaleczanie sie jest zUe. xD

Seth

Temat jest tak dziwny, że boję się w nim wypowiedzieć...

Nie rozumiem samego konceptu okaleczania się.

Shandis

Okaleczeń nie lubię i sama tego nie robię.
Nie rozumiem. Oni uważają, że podczas zadania sb bólu zapomną o problemach? Przecież ból z czasem się ukoi...potem znowu trzeba bd się samookaleczyć, nie, dla mnie to jest błędne koło. Ja osobiście pasuje.

Raines

Ja czasem próbuję zrozumieć takie osoby, które się okaleczają. Niestety, idzie to wszystko na marne. Wiecie, dla nas, to takie oczywiste, że w ten sposób nie uciekną od problemów, ale dla nich... coś w tym jest. Po obejrzeniu "Sali samobójców" spojrzałam na to z innej strony, ale nie ma co się nad tym rozwlekać.

I nie, ja się nie tnę. A, Canny, czego to człowiek nie zrobi, by nie biegać Jezyk

chociaż to też nie jest wyjście, bo zdawać możecie na następnej lekcji... bo u mnie tak niestety jest xd.

Shandis

Też oglądałam Salę samobójców i jakoś zostałam przy dawnej interpretacji, ale rzeczywiście dla nas pewne rzeczy są oczywiste, dla nich już niekoniecznie. Trochę mi ich szkoda, bo są to często młodzi ludzi, którzy się marnują. : (

Braque

Kiedyś się okaleczałam. Cięłam się głównie na rękach i udach, chociaż innych miejsc też nie oszczędzałam... Kostki, kark, brzuch, biodra, miejsca między palcami. Jak to się mówi - ból fizyczny pozwalał zapomnieć o tym psychicznym. Bo, fakt faktem, ten drugi był o wiele większy, pozostawiał po sobie zbyt duże spustoszenie. Była to tak jakby odskocznia od tego, co działo się w mojej głowie i co mnie wykańczało. Pewnie sobie pomyślicie, że jakie ktoś taki jak ja i ktoś w moim wieku może mieć problemy? Och, zdziwilibyście się.
Nikt nie był w stanie mi pomóc. Psycholog? Trafiałam do takich, którzy potrafią tylko zadawać pytania, nie rozmawiać. A to nie jest szczególnie pomocne. Przyjaciele? Niestety, są tylko wtedy, kiedy mają własne problemy i kiedy trzeba im pomóc. Czyli... przyjaciółmi nie są. Znajomi z internetu - potrafią pomóc tylko przez chwilę, ale przecież nie będą przy mnie cały czas. Rodzina? Nie, jej się nie zwierzam. Inni lekarze? No cóż, rodzice nic nie podejrzewali, więc nie mieli po co mnie do nich wysyłać.
Wtedy... ból był czymś wspaniałym. To było... jak orgazm. No, może nie aż tak. Ale chociaż w 1/5... to na pewno. Może nawet w większej części.
Kiedy to robiłam, kiedy się cięłam, zapominałam o wszystkim innym, w zasadzie to wszystko przestawało istnieć. Ulga, szczęście i... rozkosz. To niezrozumiałe dla kogoś, kto nigdy tego nie robił albo po prostu robił, bo mu się nudziło, czy coś w tym stylu, tak. Dziwne, chore. Ale osób, które się okaleczają, nie można zbyt pochopnie oceniać. Najpierw się dowiedzieć, czemu to robią, spróbować pomóc, jeśli to możliwe. Dopiero potem się je osądza, nie wcześniej. Trzeba zrozumieć, że dla nich ból psychiczny może być o wiele straszniejszy, niż ten fizyczny i tną się, żeby o tym pierwszym zapomnieć choć na krótką chwilę, która da im szczęście i ulgę, o czym wcześniej wspominałam. Będzie to inny rodzaj tych dwóch uczuć, niż doświadczają ich inni ludzie, ale w małym stopniu pomaga. Naprawdę.
Żałuję, że to robiłam, szczególnie, że mogłam przez to stracić życie, bo trafiłam do szpitala. I to też przypadkiem - sąsiadka widziała, jak wchodzę do domu, a że chciała coś tam pożyczyć, to zapukała. A skoro nie odpowiadałam... Za bardzo się okaleczyłam. Bardziej, niż zwykle. Na pamiątkę zostało mi kilka blizn, które i tak powoli staram się usuwać.
Teraz już wiem, że tego nie powtórzę, bo uświadomiłam sobie, że życie jest czymś pięknym i jest tylko jedno. I że są osoby, które po mojej śmierci będą cierpiały. Nie chciałabym stracić życia tylko przez własną głupotę. Na szczęście otrzymałam tę szansę i pomoc. Nie każdy jednak może mieć takie szczęście jak ja, więc proszę, byście zawsze interweniowali, choćby ta osoba, która się tnie, nie była dla was kimś ważnym. Nie oceniajcie zbyt pochopnie, pomagajcie i... zrozumcie.

Aniarchia

No widzisz, Seth, Anka lubi zakładać dziwne tematy.
W moim przypadku był to tylko zakład o to, czy sreberko od ołówka jest ostre~
Co prawda blizny na rękach zostały, ale cóż. Kolega, z którym się zakładałam wygrał zakład i od ostatniego czasu zaczął się ciąć. Żyletkę zawsze ma przy sobie, zakłada rękawiczki, żeby nie było widać świeżych ran po cięciach. Boję się o niego bo wiem, do czego jest zdolny, ale do niego nic nie dociera.
Cóż... Nigdy po żyletkę już nie sięgnę.

Seth

Braque

Seth, to nie jest zabawne! Wesoly

Wiem, co to jest orgazm i to nie z pisemek dla nastolatek, żebyś się nie zdziwił.
I niee, nie będę się zwierzała, a phi! xD

Czynasta

Nie jestem do tego zdolna.
Chyba.
Ale niektórym pomaga. To się liczy.

gorczyca

Sophie

Nigdy nie rozumiałam powodów, dla których ludzie robią sobie krzywdę i mimo tych wsztystkich gadek nadal nie pojmuję, bo to nie są dla mnie wyjaśnienia. Ja nigdy nie skrzywidziłabym się celowo. Jak dla mnie samookaleczanie to jakaś próba zwrócenia na siebie uwagi, ale również tchórzostwo, trochę użalania się nad sobą i niemożność lub niechęć szukania innego rozwiązania.