Pieśń Lodu i Ognia

Sophie

Opis:
Saga low fantasy autorstwa George'a R. R. Martina, składająca się z siedmiu tomów, z których obecnie wydanych zostało pięć: Gra o tron, Starcie królów, Nawałnica mieczy, Uczta dla wron oraz Taniec ze smokami. Trwają prace nad kolejnymi tomami sagi: The Winds of Winter oraz A Dream of Spring.
Martin rozpoczął pracę nad pierwszym tomem w 1991 roku, aby wydać książkę w 1996. Rok później, w 1997 roku książka otrzymała nagrodę Locusa w kategorii najlepsza powieść fantasy. Nagroda ta została jeszcze dwukrotnie przyznana Martinowi: w 1999 za Starcie królów oraz w 2001 za Nawałnicę mieczy.

Czytał ktoś? Wesoly

Jak wrażenia?

Źródło: wiki

Canny

Jaa, ale tylko Grę o Tron. Jestem w trakcie Starcia Królów, ale dopiero w połowie, bo 500 stron za mną około. Mimo to uwielbiam, pierwsza część była genialna, druga też jest świetna, ale ochoty na czytanie niestety brak, więc dość długo już ją męczę.

Ale mam w zamiarze przeczytać całą drugą jeszcze i kawałek ebooka trzeciej, a potem poczekać na filmową okładkę, bo takie kupuję. Nie lubię bardzo tych obecnych, polskich. Kojarzą mi się z jakimiś lekturami, Krzyżacy, itp. Ale wnętrze mimo to świetne i warte przeczytania, świetna, czysta fantastyka.

I przede wszystkim książki są bardzo dobrze napisane.

Sophie

Ja tak samo Vicki z okładkami. Wesoly

Książki są genialne! Wesoly

Nawet rąbnę recenzję. ;3 Swoją ofc. ;x

W Zachodnich Krainach o ośmiu tysiącach lat zapisanej historii, widmo wojen i katastrofy wisi nad ludźmi. Zbliża się zima, lodowate wichry wieją z północy, gdzie schroniły się wyparte przez ludzi pradawne rasy oraz starzy bogowie. Zbuntowani władcy na szczęście pokonali szalonego Smoczego Króla, Aerysa Targaryena, zasiadającego na Żelaznym Tronie Zachodnich Krain, ale tyranowi udało się zbiec, śmierć dosięgła go z ręki gwardzisty. Niestety obalony władca pozostawił potomstwo, równie nieobliczalne, jak on sam… Opuszczony tron objął Robert, najznamienitszy z buntowników. Minęły już lata pokoju i oto możnowładcy zaczynają grę o tron.

„Gra o Tron” jest początkiem 7-tomowej sagi pt. „Pieśń Lodu i Ognia” autorstwa George’a R. R. Martina. Pomysł na serię zrodził się w roku 1991, a pierwsza cześć cyklu została wydana po raz pierwszy w 1996 roku (w Polsce w 1998r.) W 1997 roku książka otrzymała nagrodę Locusa w kategorii najlepsza powieść fantasy. Obecnie George Martin jest znanym twórca science fiction i fantasty, autorem wielu opowiadań i powieści, wielokrotnym zdobywcą renomowanych nagród, między innymi Nebula i Hugo. Czy słusznie można nazwać Martina mistrzem fantasty?

Przez bardzo długi czas żyłam w nieświadomości co do tej serii powieściowej. Owszem, tytuł obił mi się o uszy, gdy serial wszedł do Polski, ale nie usłyszałam słowa na temat serii książek. Teraz zastanawiam się, jak to możliwe? Skoro saga od pierwszych stron zdobywa czytelnika, czemu nigdy nikt mi jej nie polecił? Szybko więc nadrobiłam zaległości i sama zaczęłam uświadamiać ludzi na temat istnienia „Pieśni Lodu i Ognia”, ponieważ naprawdę warto po nią sięgnąć.

Gdyby jestem zmuszona określić „Grę o Tron” krótko, odpowiadam, że jest to najlepsza książka „czystego” fantasy, jaką kiedykolwiek czytałam. I wiele się na to składa. Przede wszystkim doskonale zachowany klimat tamtych średniowiecznych czasów. Kraina, w której toczy się akcja jest oczywiście fikcyjna, tak jak i wiele szczegółów. To naprawdę niezwykłe, jak wiele pracy autor musiał w to włożyć. Bogowie, rody, powiedzenia… Masa myślenia i ogrom pracy. Proces twórczy tej książki, który trwał pięć lat, opłacił się, ponieważ wszystko jest idealnie dopracowane. Język nie jest ciężki, czyta się więc płynnie, mimo że dość wolno, ale na szczęście nie odczuwa się tego w ogóle. Nie sprawdza się co chwilę numeru strony, co zdarza mi się osobiście przy nudnych książkach.

Muszę wspomnieć, że nie jest to książka dla dzieci. I powiedziałabym, że nawet nie dla młodszych nastolatków, a to dlatego, iż autor nie oszczędził dość ostrych opisów scen erotycznych, co jest dość naturalne w fantastyce, jednak czego fanką szczególną nie jestem. Jest to moje subiektywne odczucie, bo dla innych to może być nic zdrożnego.

Podoba mi się ogromnie, że autor cały czas zaskakuje czytelnika, ponieważ niektórych zwrotów akcji zupełnie się nie spodziewałam i zdarzało mi się nie raz otworzyć szeroko usta, bo nigdy bym na to nie wpadła. Mimo że to fantastyka, to i tak zachowano spory realizm życiowy. Jeżeli ktoś wie, o co mi chodzi.

Ogromnym plusem powieści jest oczywiście liczba bohaterów, a jest ich całkiem sporo. Jednak spokojnie. Po 50 stronach można się już we wszystkim świetnie połapać, nie ma problemu z rozróżnianiem postaci. Historia jest prowadzona przez wielu i różnych narratorów w formie pierwszoosobowej, co bardzo mi się spodobało, ponieważ można było się dowiedzieć wiele o każdej postaci z osobna. Jednak jest w tym też pewien minus, a to dlatego że podczas czytania zaczyna się jakaś akcja… Napięcie rośnie… I… Zmiana narratora. Po czym może minąć kolejne 50 stron zanim wrócimy do tego samego bohatera. Mruga

Oczywiście gorąco wszystkim polecam „Grę o Tron” i jeżeli jeszcze nie mieliście styczności z sagą „Pieśni Lodu i Ognia”, jak najszybciej to nadróbcie! Jestem pewna, że wy również zostaniecie fanami tej niesamowitej opowieści.

Ogólna ocena: 10/10.