Małe wiersze Diromidy [W]

Diromida

Myślę, że może, żeby się pokazać wstawię parę moich prac. Proszę o uwagi i ewentualne zastrzeżenia. Byłabym wdzięczna.

***

Wbiłam nóż w twoje umączone serce,
Słysze twe jęki i patrzę na męczarnie,
Moje poplamione krwie ręce,
Dotykają twoich policzków tak delikatnie,
Tylko po ty by znów Cię zranić.
Wsłuchaj się w szelest liści.
A usłyszysz mój szyderczy śmiech,
Nadal się na mnie patrzysz,
I mimo wszystko żyjesz.

Zadałam Ci ostateczny cios, a ty
padłeś na brudną, krwistą ziemię,
Na twą twarz wstąpił ból.

Porwał Cię wiatr,
Zniknąłeś i odszedłeś z świata żywych

Ucieczka

Straszne brzęki i chrzęsty słychać po domu
Wymykam się cicho nie mówiąc nikomu
Na palcach idąc przez łąki, pola, lasy
Nie zostawiam żadnych śladów mojej trasy
Wierzby mi stare bajki szepcą na ucho
Melodię pod nosem dęby nucą głucho
Gdy głowę do leśnej poduszki przykładam
I lekko do objęć Morfeusza wpadam

"W szumie świateł i krzyku motyli"

Migoczące światła miejskiego zgrzytu
Zaślepiają na nowo wszystkich turystów
A kiedy znów nastanie noc
I wszystkie światła zgasną gubiąc krok
Myśli moje staną na środku dróg
Każdy mały szept i każdy szloch
Znikając w wietrze odpłynie w mrok
Zahaczając o liście korony drzew
Modląc się skrycie o nowy dzień
Myśląc że w domu czeka nas spokojny sen
Zakrywając oczy dłonią by nie patrzeć na nasz świat
Gubimy się!

"Wędrówka"

A co jeśli znikniemy?
jeśli odejdziemy na zawsze,
czy pożegnamy się ze światem?
Czy może nie?
Może znikniemy jak duch;
bez huku i pompy
bez czerwonego dywanu i
fleszy aparatów.
odejdziemy niepostrzeżenie,
wśród pyłu i dymu,
wśród wojen i krzyku,
wśród płaczu i westchnień,
wśród wspomnień i cierpień.
Pójdziemy daleko, daleko...
Znikniemy z horyzontu.
Z uśmiechem na ustach,
przyczepimy sobie skrzydła.
Odlecimy.
Będziemy wciąż lecieć i lecieć.
Dolecimy.
Dolecimy do Raju.
Do przyjaciół - ptaków.
I będziemy wśród innych,
wśród słońca i kwiatów,
wśród ludzi i śmiechu,
wśród szczęścia i ładu,
wśród życia bez strachu.

Będziemy trwać w szczęściu.
Będziemy dotykać chmur, i
myśleć, że odeszliśmy;
bez wrzasków i lśnienia,
bez bólu i straty,
beż żalu i szlochu,
bez huku i płaczu...
Odeszliśmy z fałszu i kłamstwa, a wy
usłyszeliście tylko,
cichy szept pożegnania...

To kłamstwo, bluźnierstwo i oszustwo!
Zostało po nas puste miejsce, którego
nie zapełni żaden szloch i
żaden wrzask.
Więc wróćmy tam! tylko,
szkoda, że nie ma jak.

Raines

Diromido, z Ciebie prawdziwa poetka!

Najbardziej do gustu wpadł mi wiersz - "Ucieczka", może dlatego, że znalazły się tam ciekawe rymy.
W tym pierwszym jedynie męczą mnie te kropki na końcu wersu. Może mam takie odczucia, że nie umiem stawiać kropki i zaczynać nowej linijki od ''a'' ^
A "Wędrówka"... mogłabyś z tym iść na jakiś konkurs. Jest taki rzeczywisty i jednocześnie brutalny. Gratuluję ; ) Mi nie udałoby się czegoś takiego wymyślić.

True

Wędrówka najbardziej mi się podoba, choć kiepski ze mnie humanista i w gruncie rzeczy poezji nie czytam po za tym, co mi niegdyś kazali w szkolę.

Diromida

Ach dziękuję, miło mi!
Tak, "Ucieczka" i "Wędrówka", moim zdaniem, są najlepsze. Może dlatego, że najwięcej czasu nad nimi spędziłam. Szczególnie nad "Ucieczką" bo musiałam odpowiednio dopasować rymy i zadbać o strukturę (w każdym wersie jest 12 sylab).
Jeszcze raz dziękuję : )

True

No to Cię podziwiam.

Diromida

odgrzebałam ostatnio mój skoroszyt z wierszami i znalazłam coś takiego:

***
Słońce elfią nogą krocząc
zahacza o strumienie drzew
wsłuchane w sierpówek śpiew,
oczyma ku niebu wzniesionymi błagalnie
gdyż nadjeżdża znowu złowrogi
Księżyc w karecie turkoczącej
na bal przybywa przed północny
odziany w śpiew słowików i
ciemniejące płótna Niczym pan nocny
w suknach umierających
na słońce dumnie spoziera
że wojnę znów wygrał
I puszy się jak paw
i wzrokiem swoim
wzgardził piękno dziennych dam
I nagle patrzy i duma i dziw oczy mu rozwiera
iż Słońce niewzruszone na niebo wchodzi
i Księżyc strąca do swojej łodzi

Nie zastosowałam żadnych znaków interpunkcyjnych, to celowy zabieg, żeby nie było :3

Mam nadzieję, że się podoba, a jak nie - liczę na konstruktywną krytykę.

Daiva

Jakoś do mnie nie dotarło, ale ogółem całkiem fajnie napisane. Może po prostu to nie moje klimaty.